di Rosetta Ravasi

03-06-1985

Al dé ca duevi spusas, vardii che disdèta

cerchi la cumbinoeus da mètt soeu

porcu sciampen la troeuvi poeu.

Adèss sa fa prèst a dé metan un'oltra e và

ma alura ‘l’era menga inscé

gha n'erum vuna adoss

e l'oltra 'n dal foss.

E po ‘l’eri prigiada bèla

'n giir 'l coll ghera 'l pess

i scanton fa a maa a bass  

danans ‘l’eri ricamada

e un cauren ‘l’eri pagada

dumò la pura seda.

La cèrchi da ché e da là

‘l’è quasi ura d'indà 'n gesa,

stavum 'n la stèsa cuurt

e luu ‘l’eri intravest giumò prunt,

'l dueva girà apèna la linghera

pudivi no ciapala a la ligera.

Signuur madora che fastidi

‘l penseer da la siira

duè cavà foeura 'l vistii

e restà subit 'n mudanda danans da luu

cussè l'avaria dii?

Pensavi 'l cauren spenduu

ai ricam ca gheri faa

a la figura da fa cunt luu

subit apèna spusaa.

E pò 'l penseer che luu

'l perdèss la pasiènsa

vidè che nisoeugn gha fa sègn

che me s 'eri pronta.

E pensà che da riscundon

‘l’eri anca prufumada

ma 'l mument da la cunfusion

chisà 'n duà ‘l’eri fugnada.

Sgiachi all'ari toeutt

dèrvi infina la cardensa

divoeult d'avè sbagliaa

d'avèla misa dent lé

inveci che 'n l'armuaa.

Finalment lo truada e per furtuna

‘l’era amò vultada 'n la carta velina

sanò, inveci da senté da prufoeum

l'avaria spûsà da strachen!

 

La cumbinoeus.

Il 3 giugno 1985, Rosetta scrive questo brano. “la cumbinoeus”. Che cosè la combinoeus? E’ semplicemente la sottoveste. Questo indumento intimo era indossato da tutte le ragazze e le donne dell’epoca.

In questa poesia, Rosetta, ricorda il giorno del matrimonio, nel trambusto della giornata, nel momento di vestire la sposa, cosa manca? La “cumbinoeus”. E da qui partono tutte le preoccupazioni perché non è come al giorno d’oggi, non ne trovi una, ne metti un'altra. E no! Una addosso, l’altra nel fosso, era il detto ed era il fatto. La vestaglia acquistata apposta per il matrimonio al costo di un centesimo, solo per la seta, intorno al collo aveva un pizzo e sul davanti l'aveva tutta ricamata. Era quasi l’ora di andare in chiesa, il fidanzato che abitava nello stesso cortile, appena girata la ringhiera, era già pronto. Che fastidio..., non poteva certamente presentarsi la prima notte di nozze, senza sottoveste, tolto il vestito, rimanere in mutande, cosa avrebbe mai detto il marito! Pensava al denaro speso, al ricamo che aveva fatto ed alla figura davanti a lui appena sposato. Poi al pensiero che lui nell’attesa potesse perdere la pazienza; e pensare che di nascosto l’aveva pure profumata, ma nel mezzo a quella confusione chissà dov’era andata. Guarda di qua, guarda di là, guarda nella credenza, nel caso che l’avesse riposta qui anziché nell’armadio della camera. Eccola! L’ha trovata, ancora tutta avvolta nella carta velina, meno male, altrimenti anziché sentire di profumo, avrebbe avuto odore di stracchino.