In ricordo di mio papà Silvio, per mè, la guida della mia vita. Grazie papà.

di Renato Siesa    20-01-2004

 

‘Sta nòch ma soo desédàa

per ‘na strana lüss in d’al praa,

soo curü a la linghera,

per vidèe sa ghéera.

 

“Mama mia!”, oh vusàa.

“Vée ché a vidè, è fiucàa!”.

Talmeent fort ‘ò vusàa,

ch’anca i mèe fradei s’in desédaa.

 

In veegnü giò dal lèec,

a la finestra a vardaa i tècc.

La fioca la vegniva che Diu la mandava,

e toeut al curtil la  sbiancava.

 

La fioca la sbarlusciava sùta ‘l lampioon,

nè vignü mès metar, l’èra la sua stagion.

Bianca, morbida, silensiùsa,

la balava ‘n dal ciel cum’a ‘na spùsa.

 

‘N funt ‘l curtil gh’éra un caa c’al baiava,

visén ‘l Sangal un cioch c’al pisava.

‘Na  lüs s’impisava da ché e da là,

un mument dopù gh’éra ‘n pée tüuta la cà.

 

“Silvio, lèva soue ch’è fiucàa!”.

La mia mama la ciamava al mè papà,

ta ghéet da corr  sübit a ciapà ‘l tram,

per no rivà tardi a laurà a Milan.

 

Sa sentiva ‘l rumuur dala calaada,

ch’a spartiva la néef ‘n da la strada.

La restarà fina a primavera,

e i bagai giügaran con la néef fina la sera.

 

‘L paisàa ‘l dormarà tranquél ‘n d’al soo lèch        ,

anca per quest’ann al paa, l’è sùta tècch.

La néef  per i caamp l’è una benedisioon,

ringrasièem ‘l Signor con un’urasion.