I TEMP INDRÉ

 

I temp indré gherun nò l’acqua in cà,

né per lavass ne per fa ‘l disnà.

Adèss va coeunti soueu sa  fasivum,

questa a l’era la vita che noeugn vivivum.

 

In un angul da la cà a gherum un ganc con tacà soeu na sidèlina,

e quant ghérum seet  na bevivum  un casû o una tasina.

A l’era bèla fresca e la ta scûdiva la seet,

l’era sempar pronta, pronta da beef.

 

La druavum per fà ‘l disnà,

per lavas la facia, per netà la cà.

La cavavum dala tromba ca l’era in dala curt,

l’era talment ciara ca l’era la fén dal munt.

 

Po' d’estaa, quant ‘l suu sbrujava,

impiendivum al sigion d’acqua per fa la bûgada.

Al metivum al suu per tûta la giurnada,

finchè l’acqua la sera sculdada.

 

Con lisciva, scendar e un toc de savon,

crumpaa dal fundaghé ca l’era in gir col furgon,

a metivum a moi lensoeu patei e mudand,

ia giravum con un baston finchè diventavan bianc.

 

Stavan ‘n dal sigion tûta la noch,

 e po' ia caricavum soeu la carèta e ‘ndavum al fòss.

Indavan toeuch a la rogia culdara,

perché ghéra ‘l lavatoi  ‘n dué resentà la bûgada.

 

E quand ‘l navili  e anca i fòss eran in sûcia,

con la carèta purtavum i pagn a la Mûscia.

D’invernu l’acqua l’era fregia e soeu i maa ta vegnivan i  gelon,

e dal maa cha ta fasivan ta vegnivan giò i guton.

I lensoeu eran bianc ca splendivan,

 ia stindivum  al suu e sûgavan,

ma tanti voeult quand i a tiravum soeu

ghera la surpresa di ûsei ca gheran cagà soeu.

 

Adèss  gan toeuch l’acqua in cà,

gan i lavatris duè met i pagn a lavà.

I lavatoi in quasi touech sparì,

servivan poeu e i an demulì.

 

L’acqua la drovan sensa poeu pensà,

ca l’è un bé presius ca l’è nò da trasà.

Desediss bagai fi nò i barlafûûs,

perchè sens’acqua l’è la vostra fen da sicûr.

 

 

Renato, 1/03/2020