I TEMP INDRÉ I
temp indré gherun nò l’acqua in cà, né
per lavass ne per fa ‘l disnà. Adèss
va coeunti soueu sa fasivum, questa
a l’era la vita che noeugn vivivum. In
un angul da la cà a gherum un ganc con tacà soeu na sidèlina, e
quant ghérum seet na
bevivum un casû o una
tasina. A
l’era bèla fresca e la ta scûdiva la
seet, l’era
sempar pronta, pronta da beef. La
druavum per fà ‘l disnà, per
lavas la facia, per netà la cà. La
cavavum dala tromba ca l’era in dala curt, l’era
talment ciara ca l’era la fén dal munt. Po'
d’estaa, quant ‘l suu sbrujava, impiendivum
al sigion d’acqua per fa la bûgada. Al
metivum al suu per tûta la giurnada, finchè
l’acqua la sera sculdada. Con
lisciva, scendar e un toc de savon, crumpaa
dal fundaghé ca l’era in gir col furgon, a
metivum a moi lensoeu patei e mudand, ia
giravum con un baston finchè diventavan bianc. Stavan
‘n dal sigion tûta la noch, e
po' ia caricavum soeu la carèta e ‘ndavum al fòss. Indavan
toeuch a la rogia culdara, perché
ghéra ‘l lavatoi ‘n dué
resentà la bûgada. E
quand ‘l navili e anca i fòss
eran in sûcia, con
la carèta purtavum i pagn a la Mûscia. D’invernu
l’acqua l’era fregia e soeu i maa ta vegnivan i
gelon, e dal maa cha ta fasivan ta vegnivan giò i guton. I
lensoeu eran bianc ca splendivan, ia
stindivum al suu e sûgavan, ma
tanti voeult quand i a tiravum soeu ghera
la surpresa di ûsei ca gheran cagà soeu. Adèss
gan toeuch l’acqua in cà, gan
i lavatris duè met i pagn a lavà. I
lavatoi in quasi touech sparì, servivan
poeu e i an demulì. L’acqua
la drovan sensa poeu pensà, ca
l’è un bé presius ca l’è nò da trasà. Desediss
bagai fi nò i barlafûûs, perchè
sens’acqua l’è la vostra fen da sicûr. Renato,
1/03/2020
|