di Renato Siesa

30-10-2004

la nona Laura la disiva: "al laurà al sa véet, al temp al sa véet no"

 

L’ann pasàa so ‘ndà in pension, perchè s’eri disperaa,

a ‘sto muunt ghè poeu da religion, lauran sultant per vèes pagàa.

 

Lauran, sa fa per dé, ma ga mèetan nò la passion,

intaant a pasàa i dé, e arivaa la pension.

 

In sempar al cafè, in sempar drée a fumàa,

aspetaan al mesdé, sultant per al mangià.

 

Ciciàran toeut al dé, parlan de murùus,

e finisan sempar col dée: “laurà a l’è nuiuuss!!!”

 

E po’ ghè anca quei, ch’in sempar in malatia,

al laurà l’è mei., videl a pasà via.

 

E po’ a sa dumandaan, cum’è mai ‘ndem menga bée,

la colpa l’è da chi cumanda, perché luur fan sempar bée.

 

A pòo ghèe anca quei, che per l’amur di Dio,

a lauran anca per quei, ca gal metan ‘ndal dedrio.

 

Ma quel ca ma faa rabbia, làsiim un po’ sfugàss,

perchè gan in maa un tooc da carta, a fan indà i ganàas.

 

E po’ con che baldanza, taa vardaan dala crapa ai pè,

l’è sultant per ignuransa, perché voeuran fas vidè.

 

Sa sàa che ‘n dala  vita, coeunta la cunuscensa,

ma l’è lunc la via, che sa fa l’esperiensa.

 

La vita l’è cambiada, l’è poeu quela de prima,

ma per ciapà la grana, bisogna amò tirà la lima.

 

S’indèem avanti ‘nscé, sem propi rüinà,

vultèmas un po’ indré, rineghèm no al pasà.

 

Ai giùin bisugna insegnàga, prima l’educasion,

e po’ che ‘ndal laurà, bisogna metiga passion.

 

Laurà a l’è fadiga, la scchièna l’è trop basa,

fèm prém ‘ndà la lima e dopu la ganasa.

 

Per tirà soeu l’Italia, bisogna nò sultant scultà,

al sindacaa c’al parla, ma bisogna anca laurà.