31-01-2004
‘l
suu, apèna desedàa,
‘n dala Müscia ‘l saa spéciaa,
e insema ‘l nost castèll,
la furmàa un bèl aquarèll.
E piàa a piàa pò ' l sè levàa,
soeu la gésa de Casaa,
e in mèss ‘l campanil,
a vardàa ‘n di curtill.
I bügàat toeuch destendüu,
spetan toeuch c’a riva al suu,
dopu pooc c’ha lè rivàaa,
tueuch i pagn a hin sugàa.
Ma una nigula luntana,
la prumèet de bagnàa la piana,
e i donn preocupàa,
curan a tiràa soeu i sò bügaat.
L’è question d’un mument,
ecu infatti ariva ‘l vent,
ed i nigui in spassàa,
e ‘l suu l’è riturnàa.
Un’ugiàda soeul mercàa,
n’dala piasa del Casaa,
po' in mès ai bancarèll
a vardà se ghè de bèll.
Po’ de corsa ‘n mèss al praa,
con i vacch a pasculàa,
un’ugiàda soeul ‘l navili
ai gaén e ai cunili.
Sudisfàa dal so lauràaa,
sura ai tècc a ripusàa,
a sügàss dal südür,
e un’urasion al Signuur.
Pò la gent l’han ringrasiàa,
e luu ròos l’è diventàa,
dadrée i muunt a l’è sparii,
un oltàr dée l’è finii.