di Renato Siesa

20-11-2004

Stamatina, so levà soeu prèst,

perché ghéri ‘na roba da fà,

là in soeul balcoon alca se al frèch,

a ghéri l’alba da futugrafà.

A l’urisunt ‘l ciel l’è touet rosa,

po’, piaa pianen ‘l diventa toeut ròss,

prém un’ugiada, po’ ‘l saa mèet in posa,

ed ecu ‘l suu ca la saltà ‘l fòss.

Un caa da luntaa ‘l sa mèet a buià,

e un galèt ‘l sa seent a cantà,

ecu, ‘na lüüs s’impisa da ché,

e un mument dopu, toeuch in in pé.

Sa veet ‘na machina ca spunta da lé,

e un muturén c’al ga coor adrè;

in una cà ghè ‘na svèglia ca suna,

ed ecu ‘n dal ciel tramonta la lüna.

In un mumént, ‘l suu ‘l sè levàa,

‘n mèes a dò piant a l’è sbucàa.

Al ciel un foeuch a l’è diventàa,

un’oltar dé l’è incumenciàa