|
 |
|
|
|
La
Műscia
la pasa , la pasa e la
va….
e
l’Ada la cumpàagna a pèna de là;
l’acqua
l’è ciàara, l’è fresca sa poeut beef
per
‘l viandant ca pasa e gà tanta seet.
La
pasa suta i punt, e la và vers la stasion,
e
paar che la disa anca un’urasion;
la
gént ca pasa via la varda sempar giò
la
cuumpagna co i oeuc fin ca' sa poeut.
L’acqua
l’è verda, l’è ciara, sa veet al fuunt,
l’è
una meraviglia, una meraviglia dal muunt;
al
castéll al sa spècia e
sbadigliando al diis
soeu
apena svegliaa, ma sciaquaroo al viis.
E
quant ca ghè la piena, mama mia che pagura,
la
sa sént a vuusà in tűta la pianűra;
toeut
la porta via, nient sa salva poeu,
mei
‘staga de luntaa, pűsee ca saa poeu.
L’acqua
la pasa a travèrs a la ciapéra,
a
la trabuca in Ada in ogni manéra;
l’Ada
risentida la sembra dé alto là
l’è
menga la manera, la manera de fà.
A
nè pasaa de ann, e purtropp toeut è cambiaa,
e
sa ta bévat l’acqua, ta resciàat da vèes avelenàa;
ma
e
l’Ada la cumpàagna a pena de là.
Renato
Siesa
11/12/2003