di Renato Siesa  08-07-2006

  dedicata a mia moglie in occasione del suo 55° compleanno

LA LŰNA

Varda che bèla lűna ca ghè n’dal ciél stanoch,

sa ta l’usèrvat bée, la gà nà buca, ‘l naas e dű och.

A l’è rutonda e grosa pűsée dal nurmaal,

la fa ‘na lűus intensa, la paar un gròss fanàl.

 

Intanta c’à camini, a l’è da ché e da là,

in un atim la ghè poeu, a l’è dadrée una cà.

La voeur giűgà con mé, giűgà a nascundéen,

prém dadrée ‘na nigula, poeu in un anguléen..

 

A paar ca la ma varda, a par ca la mé diisa,:

parla un poo con mé, so la tua amisa.

Sa goo da déet mia luna, che té ta sappiat no,

l’è da quant ca so nasù, ca te ta vardat giò.

 

Lasuum sfugàss un poeu, la lűna  la me diis,

i bagaj d’alura, ma vardavan con un suriis.

Eran innamurà, la noch lur ma cercavan,

e suta la mia lűs, d’amur lur sa parlavan.

 

Adès toeut l’è cambia, sa vardan poeu ‘n di och,

urmai a fan l’amur, sensa spetà la noch.

Al fan ‘n soeu la strada, anca in mès a la gént,

san no’ sa l’è ‘l rispèt, ga na frega poeu da niént.

 

E mé so ché ‘ndal ciél, dém sa so che a fà,

ma cunviee sarà butega, saludà e ‘nda a cà.

Ma questu l’era quel, ca pensavi prima d’incuntra té,

ma po’ o capii che ‘n dal munt, ghè a mo chi ma voeur bé.

 

E pűr a ghè un quèscoss…. che ga riesi nò a capé,

bèla cuma stanoch….. mé, a to mai vést.

Grosa cuma ‘na bala, ‘na lűs cum’è ‘n lampion,

con dent dű och ca bala, un suriis suta ‘l nason.

 

Alura gh’eri rason,  e o fa bée a parlàa,

perchè stanoch o capii, ca ghè amo’ chi lè innamuraa.

Ma propri in cal mument, na nigula la pasa,

e le, sckisciandum l’och, la suriit e la ma lasa..