Un grazie a chi ha permesso che la Villa Borromeo abbia ripreso i suoi antichi splendori. Grazie Roberto.

 

Toeuch i voeult che pasi in cuntrada magjura,

davanti a la villa, al mè penser al vula.

Quant s’eri un fiulen ché vegnivi a giugà,

‘n dal curtil de la villa mé s’eri de cà.

 

In mès a ‘sti mür ghera tanta puertà,

ché, stava la gent che g’heran no de campà.

Sa sentiva ‘na vuus d’una mama disperada,

ca gh’era no i dané per tirà soeu la niada.

 

E,quand giugauum, soeu e giò per i scalon,

vedium i fantasmi de la fam in ogni cantoon.

La siira sa sentiva cantà una ninna nana,

per faa durmé i fiulen con nient in da la pansa.

 

La vuus di bagai che in curtiil giügava,

e quela dal fatuur che ià rimpruverava.

La gent d’aluura l’era alègra, l’era sincera,

perchè sa cuntentavan da c’al pooc ca gheran.

 

Questa l’era la vita in villa, la vita da la poora gent,

che sa cuntentavan del pooc, quasi de nient.

E quand voeugn al gh’era de bisogn,

toeuch sa desfavan, sènsa distinsioon.

 

Ma, n’è psaa de ann, ma n’è pasaa de gent,

la villa l’è cambiada, sa ricugnos poeu nient.

L’haan fada tuta bèela, l’haan tüta inluminada,

la tègnan per i fèest,

la vita l’è cambiada.

 

E, toeuch quei che pasan via,

vardan sempre là,

la villa Borromeo,

l’è storia de Casaa.

 

Renato Siesa

5/12/2003