La storia dala Rusèta e da la sua vachèta

 

Al Giuanén al ghéra una vachèta

 ca la sa ciamava Ninèta,

la crumpada ala fiera dal bestiam

che toeuch ‘i ann fasivan in piasa a Casan.

 

L’era bianca e negra, tûta maculada,

la crumpada per pooc perché l’disava ca l’era malada;

ma l’era una scûsa dal Giuanén ca l’er un fûrbon,

per menga pagaga al mediaduu la cumission.

 

Una strengiûda de maa, un bicier a l’usteria

e la vaca Ninèta sa l’è purtada via.

Per la strada toeuch la gent la vardavan, lûû cuntent,  al suridiva,

ma, vardavan noo la Ninèta, ma la buascia ca la perdiva.

 

L’a metûda in dala stala duè ca ghéra gall cunili e gaen

e insèma la sua Rusèta  han festegiaa con un bicer da ven.

Han mungiû la vaca, gan daa da mangià,

han sarà soeu la stala e in lecc in indà.

 

L’era la sua prima vachèta e la Rusèta la s’era afesiunada,

per tanti i maten e tanti siir lee la regulada,

la mungiva, la ga dava al fee e la caresava,

l’era cum’è una sciata mai avûda che la desiderava.

 

Purtroop è rivà la guèra e la fam l’era sempar in pé,

e ‘l Giuanen al ghéera no da dané per crumpaga ‘l fee.

La Ninèta l’era sempar pusée magra e la mûgiva    e  nocc,

la fasiva poue ‘l lacc, e  la Rusèta la pudiva poeu fa ‘l furmacc.

 

Una nocch ghéra un silensi e la Rusèta la s’era indurmentada,

ma…, vers matina, al Giuanen la  desedada; “la Ninèta l’è scapada”!

La Rusèta  disperada  per touet al de’ la cercada,

ma la vachèta purtropp, la se pueu truada.

 

Tanti ann, in pasaa, e la Rusèta amò la sa dumanda

“ma la mia Ninèta che fen la l’avrà faa?”

La gent, dopo pusée da quarant’an, gan no ‘l curacc da parlà,

perché la Ninèta l’è finida in bistèca e che anca lee la mangià.

 

Renato Siesa

23 gennaio 2020