La
storia dala Rusèta e da la sua vachèta
Al Giuanén al ghéra una vachèta
ca
la sa ciamava Ninèta,
la
crumpada ala fiera dal bestiam
che
toeuch ‘i ann fasivan in piasa a Casan.
L’era
bianca e negra, tûta maculada,
la
crumpada per pooc perché l’disava ca l’era malada;
ma
l’era una scûsa dal Giuanén ca l’er un fûrbon,
per
menga pagaga al mediaduu la cumission.
Una
strengiûda de maa, un bicier a l’usteria
e
la vaca Ninèta sa l’è purtada via.
Per
la strada toeuch la gent la vardavan, lûû cuntent,
al suridiva,
ma,
vardavan noo la Ninèta, ma la buascia ca la perdiva.
L’a
metûda in dala stala duè ca ghéra gall cunili e gaen
e
insèma la sua Rusèta han festegiaa
con un bicer da ven.
Han
mungiû la vaca, gan daa da mangià,
han
sarà soeu la stala e in lecc in indà.
L’era
la sua prima vachèta e la Rusèta la s’era afesiunada,
per
tanti i maten e tanti siir lee la regulada,
la
mungiva, la ga dava al fee e la caresava,
l’era
cum’è una sciata mai avûda che la desiderava.
Purtroop
è rivà la guèra e la fam l’era sempar in pé,
e
‘l Giuanen al ghéera no da dané per crumpaga ‘l fee.
La
Ninèta l’era sempar pusée magra e la mûgiva dé
e nocc,
la
fasiva poue ‘l lacc, e la Rusèta
la pudiva poeu fa ‘l furmacc.
Una
nocch ghéra un silensi e la Rusèta la s’era indurmentada,
ma…,
vers matina, al Giuanen la desedada;
“la Ninèta l’è scapada”!
La
Rusèta disperada
per touet al de’ la cercada,
ma
la vachèta purtropp, la se pueu truada.
Tanti
ann, in pasaa, e la Rusèta amò la sa dumanda
“ma
la mia Ninèta che fen la l’avrà faa?”
La
gent, dopo pusée da quarant’an, gan no ‘l curacc da parlà,
perché
la Ninèta l’è finida in bistèca e che anca lee la mangià.
Renato
Siesa
23
gennaio 2020