di Renato Siesa
14-05-2004
Stà nöcch ma so ‘nsugnàa,
da parlà com mè papà,
e insèma em ricurdàa,
i nöst temp chè pasàa.
Ta saa ricordat papà,
cuma vivivum noeugn,
gherum
pooch da mangià,
ma gherum pagura de nisoeugn.
Ghera sultant la radio,
ghera no la television,
un vistii sol ‘n da l’armadio,
ca tegnivum per un’ucasion.
L’oeusc da la cà,
l’era mai saràa,
gherum
nient da nascunt,
gherum nient da faas rubàa.
Curivum con la bici,
da ché, da là, dapertoeut,
sensa pensa ai pericui,
sensa pagüra de toeut.
A bevivum l’acqua a la funtanèla,
duèe ch’indavaan toeuch,
gherum no la tremarèla,
da ciapà un quescooss de broeut.
Minestra toeuch i dé,
con deent i ugiaat da laart,
a gherum sultant quesché,
mangià, suriit e tàas.
E quand ala dümèniga,
a ghera la pastasücia,
dala cuntentèsa,
avrium salta anca la Müscia.
E per indàa al cées,
‘ndal curtil in fuunt,
con acqua, neef e frècch,
l’era no la fén dal munt.
E po’ la carta igienica,
sérum no gnanca sa l’era,
e per netàa ‘l sedere,
druvavum al Corriere della Sera.
Disèmal tra da noeugn,
fèmas
menga senté,
l’alura con l’adèes,
ga nient da ché sparté.
Adèes sa viv una vita,
trop muvimentada,
sa cupan per nient,
anca per un’ugiada
I mamm gan tropa pagura,
a bagaj poeudan no giügà,
ghin poeu i curtii d’alura,
e ghè in gir tanti babà.
E pòo i port da cà,
gan soeu toeuch l’oeusc blindaa,
a gan pagüra di gräata,
ca van in giir armàa.
Sa ta veet in gir soeu i straat,
mama mia che pagüra,
curan toeuch cum’è i matt,
a
gan toeuch premüra.
Ta
poeudat poeu gnanca fidàss,
da béef l’acqua , a una funtanèla,
perchè con quel ca ghè in giir,
sa
la ta va bée, ta vée la cagarèla.
Sem indàa in soeu la lüna,
in soeu Marte, tra un quei ann,
ma ghè amò chi ga nà gna vüna,
e chi moeur per un malan.
Voeuran rubaga anca la religion,
perché disan ca ghè un’oltar Signuur,
ma mé go l’impression,
ca voeuran cumandàa luur.
Ma quel ca ma spavènta,
disèmal tra da noeugn,
nisoeugn poeu sa cuntenta,
vivan toeuch cumè in un sogn.
Lauràa, sa faa fadiga,
la tèra l’è tropp basa,
per guadagnà la mica,
fan indà tropp la ganasa.
Ala fén al me papà,
preoccupàa al ma dii,
forsi l’era mei al pasàa,
perché al present a l’è griis.