Toeuch
i voeult che stoo luntaa,
sempar
hin scé ma suceet,
quand
torni al mè paees;
‘l
castèll che ‘l cumpaar a l’urisuunt,
‘l
campanil, i punt;
‘l
mè coeur ‘l cumencia a baat foort,
‘n
dal rividè la mia piasa, i mè post.
Questa
l’è cà mia, ‘l mè paees,
ché,
gh’è la mia gent, ché sa stà bee;
ché
soo nasüü, ché go i mè tradision,
luntaa
da té, ma sentaria in preson;
la
mia famiglia, i mè amis, i mè parent, i mè moort,
viseen
a lur ma senti sempar foort;
la
mia gesa, la mia cuurt, la mia scöla, al mè Casaa,
mai
pudarîa stà luntaa;
‘l
sonn de la campana, la ciama a la preghiera,
adèss
cum’alura, la matina e la sera.
Paees
mè, ta set bèll ‘n ogni stagion,
primavera,
estaa, invernu, autoeunn.
E
toeuch i voeult che vo via,
sempar
hin scé ma suceet,
se
strench la gula ; ‘l penser ‘l bat sèmpar là,
chisaa se pudaroo rividè al me Casaa.
RENATO
SIESA
27/04/2003