Una giurnada ‘n campagna

Al gàll a la cantà e  adreée gh’èn dà la gaina,

sveglìss bagài ca l’è giumò matina.  

Al suu al see levà,

ghè i vacc ‘n dala stala, ca in da regulà.  

 ‘Ndal gir da cinc minoeutt, toeuc in in pé,

la giurnada dal paisà, a la cumencia inscé.

 

Un poo de acqua frègia per desedàa ‘l cervèl,

po’ toeuch ‘ndala stala con ‘n maa al sidèl,

'n dal pulee a daga da mangià ai gaen,

e con cesten a regüià i oeuf e cüntà i purasen,

e i sciatèli ca podan no amò laurà,

gan i picinen da cűrà.

 

 E dopu ch’an mungiü la fam sa fa senté,

con una tàsa de  lach fresck,  ‘n scé ‘l cumencia ‘l dé,

‘na fèeta da pulènta, con una scűdela de lacch,

sa ta va bé l’è ‘nscé, mangia, surit e tàas.

'Na tasina de cafè preparà con l’acqua con 'l soo funt,

bagai credim a mé l’era no la fén dal munt.

 

Adès in dèm a foeura, ca ghè al fée da vultà,

con al baston in maa a girèmal da ché e  da là.

Ciapa ‘l sidèl, corr a impiendél a la tromba,

per cavà l’ acqua bisogna fa ‘ndà la pompa.

L’acqua l’è bèla fresca da béf,

e con un casűlèt sa scoeut la set.  

 

In cà la rigiura l’impisa ‘l camén,

anca per incoeu sa fa un pulentén.

 Con la canèla dala pulenta la mèna da ché, po’ la gira da là,

per vès buna la pulènta la ga nò da fa i frà.

Da luntaa la campana la suna i ur,

scciati, prepari al taul ca riva ‘l rigiù.

 

L’è mesdé gioeust e lű l’è rivà,

a capu taula  ‘l se setà.  

Col buteglion dal vén davanti a lű,

al vén  a  l’è sultant per al rigiù.

‘L taja la pulènta, lű ‘l fa i pursiòn da strachén,

chi tant e chi da menű ugnoeun g’ha ‘l soo fetén.

‘Na michèta de salam e vűna col jambòn,

gan vedum poeu da la fàm e fiada poeu nisoeugn.  

 

E dopu avè mangià, toeuch ‘i hom a ripusà,

e suta ‘l sbaton dal suu, i tusan van al fòs a lavà.  

Pò fen ai cincur toeuch ‘ndal trée,

per cargà ‘l carèt da fée.

La giurnada l’è longa, ghè amò da laurà,

gh’è i vacch ‘ndala stala ca in da regulà.  

 

E dopu avè mungiű, scaricàa ‘l fée soeu la casina,

toeuc ‘ndal fòss per dàss ‘na lavadina.  

La siira per disnà, ‘l solit minestroon,

‘na fèta de pulènta riscaldada e al paa con al jambòn.

La giurnada l’è finida,‘l suu l’è tramuntàa,

‘l paisà ‘l và ‘n lècch, la finì de laurà.  

 

 Inveci i dònn prima d’indà in lècch, gan amò da laurà,

lavà i piatt, giűstà i scalfaròtt e la cà da sistemà.

Sensa internet, né television,

vűna sula l’era la vera distrasion,

e sűcediva spèss sensa savè ‘l perché

s’indava in lècc in dű e sa levava soeu in trè.

 

  Questa l’éra la vita da campagna,

la vita da la pora gént,

ca gheran nigott,

ma ga mancava nient.  

 

Renato Siesa 10/03/2006